Als Gerard Hartmann je vriend is, dan moet je dus naar Gérard (& Serge) Hartmann, waarvan we ook al geproefd hebben op de Wijnbeurs in Colmar.

Het is, als we hier voor de eerste keer komen, de laatste proeverij van die reis en het loopt uit de hand. Een oudere wat morsige man opent de deur en noodt ons binnen te treden in een stoffig, donker kantoortje, met gammele stoeltjes en een koelkast die z’n beste tijd heeft gehad. Zonder iets te vragen begint hij in te schenken, en in te schenken en in te schenken. Hij werkt een groot deel van de collectie af en lijkt ook erg van zijn eigen wijnen te houden.

De omgeving en de sfeer voeden onze fantasie, ook al omdat we op sommige van de visitekaartjes de naam ‘Serge’ zien weggelakt en op andere diezelfde naam met pen weer over het witsel zien geschreven. Zijn er familietwisten, is Serge boos weggelopen, of is Gérard het alcoholisch slachtoffer geworden van zijn eigen nering? We weten het niet en durven het niet te vragen. Dus genieten we van de wijn en doen het speculeren in stilte. Bij volgende bezoeken neemt Lucienne de honeurs waar. En het veel inschenken is kennelijk een familietraditie. De ene keer 13 wijnen, de andere keer 17. Het zijn er alleen wat minder als we ons vantevoren voornemen maar een paar te proeven en vooral te kopen. Dat gaat ook prima. Maar die oudere man, waarvan ik dan vermoed dat het Gérard is, die zien we niet meer.

En dan bemerken we een verandering; op de dozen staat ineens ‘Serge & Lucienne’. Waar is Gérard gebleven, want op veel flessen komt zijn naam in allerlei combinaties nog wel voor. Ik trek bij ons laatste bezoek de stoute schoenen aan en vraag eens hoe dat zit. Ach, ach, Gérard is al jaren geleden overleden, lang voor ons eerste bezoek, en langzamerhand (met het verdwijnen van de oudere jaargangen) zal zijn naam verdwijnen. Dat weten we dus. Maar blijf ik met de vraag zitten: wie was toch toen die oude man ?

We hebben nog altijd een excuus om naar Hartmann toe te gaan (omdat Gerard altijd wel wat flessen van z’n naamgenoot wil), maar ook zonder dat, is dit een van onze favoriete adressen. De sfeer is zeer ontspannen en langzamerhand voelen we er ons, alsof we thuis zijn. De laatste keer voelt Lucienne dat kennelijk ook zo, want we mogen zelf onze flessen openmakenin

Ze hebben een uitgebreide wijnkaart; de nummering loopt door tot 96, maar er zijn al heel wat nummers tussenuit verdwenen. Ik vermoed eerlijk gezegd, dat ze niet zo’n grote omzet hebben, want er zitten nog heel wat jaargangen 2002, 2003 en 2004 tussen. Dat maakt het overigens wel heel bijzonder, want je kan enkele wijnen goed ‘verticaal’ proeven. Bijvoorbeeld van de Riesling Bildstoecklé kunnen we de laatste keer (dat was voorjaar 2011) nog de jaargangen 2002 (6,50), 2003 (9,00), 2004 (6,70), 2005 (6,90) 2006 (6,50) en 2008 (7,20) proeven. Het is leuk en leerzaam om die te vergelijken.

En voor superieure dessertwijnen moet je echt hier naar toe. Hun Pinot gris 2003 Grand Cru Hatschbourg sélection grains nobles, cuvée Amédée (25,50) en hun Gewurztraminer 2003 vendanges tardives Grand Cru Hatschbourg cuvée Françoise (21,50) zijn beide helemaal ‘wow’ !

terug naar PROEF

terug naar INTRO